Men zegt zo dikwijls : "Elke mens draagt een rugzak met zich mee". Heel juist. En elke mens kan zijn rugzak 's avonds naast hun bed leggen en vredig slapen. Mensen kunnen praten over hun problemen. Mensen kunnen luisteren naar elkaar. Mensen kunnen elkaar helpen, als ze dat willen. Mensen zijn mensen en mensen kunnen veel. Maar wie zijn onze dieren? Wie luistert naar onze dieren, die geen stem hebben? Wie kijkt in hun ogen en vraagt zich af, hoe gaat het met jou? Heb je honger, dorst? Ben je verdrietig, voel je pijn? Weinig mensen begrijpen een dier. Als je, zoals wij, met dieren bezig bent, begaan bent, begrijp je hen zonder woorden. Dan weet je dat zij ook een rugzak met zich mee dragen, maar nooit eens kunnen neer leggen naast hun slaapplaats, er met niemand kunnen over praten. Zij moeten waakzaam zijn voor de gevaren van de mens. Altijd alert zijn en vechten om te overleven.
Daarom heb ik besloten om waargebeurde verhalen te schrijven over onze dieren die gered zijn in Portugal. Die nu vredig kunnen slapen en dromen over al het moois. Die niet meer hoeven te bedelen om wat eten, die niet meer hoeven te vluchten voor de mensen die hen opjagen. Neen, zij hebben eindelijk de verdiende rust gevonden bij hun nieuw adoptiegezin. Zij worden na maanden of jaren begrepen door de mens waar ze altijd angst voor hadden. Je kan hun verhalen lezen, hun verhalen die zij zelf vertellen in hun eigen woorden.
Daarom heb ik besloten om waargebeurde verhalen te schrijven over onze dieren die gered zijn in Portugal. Die nu vredig kunnen slapen en dromen over al het moois. Die niet meer hoeven te bedelen om wat eten, die niet meer hoeven te vluchten voor de mensen die hen opjagen. Neen, zij hebben eindelijk de verdiende rust gevonden bij hun nieuw adoptiegezin. Zij worden na maanden of jaren begrepen door de mens waar ze altijd angst voor hadden. Je kan hun verhalen lezen, hun verhalen die zij zelf vertellen in hun eigen woorden.
