Ik ga even mezelf voorstellen, ik ben Martine van vzw doggie house. En dit dagboek gaat over Florken. Zij is een klein hondje, geboren 01/06/2014. Florken was geadopteerd, maar kon door privé problemen niet blijven en moest na twee dagen vertrekken en kwam zo bij mij terecht. Florken is geen gewoon hondje... Nee... Ze is extreem bang, alsof niemand van haar mag houden, alsof ze van zichzelf denkt, ik ben niet mooi, ik ben niet lief, ik verdien dit niet. Waarom is een vraag die ik mij ook afvraag. Want normaal is Florken gewoon opgegroeid bij een jager in een kennel en kreeg ze voedsel en drinken, maar daarmee is ook alles gezegd. Ze werd niet mishandeld of zo, maar ja, kende ook de werkelijke wereld niet. En zo is Florken bij mij terecht gekomen op 19/07/2017, het begin van haar strijd om al haar angsten te overwinnen.
Dag 1 : 19/07/2017. Een klein, verschrikkelijk angstig hondje kwam hier aan. Angst in haar ogen, angst in haar lichaam, om kort te zeggen één brok angst. Hoe, wat, waarom, zijn een hoop vragen. Ook al weet ik hoe je zo'n hondje moet proberen te helpen, dit lijkt mij een hopeloos geval. Ik heb haar een kinderbedje klaar gezet op de kamer zodat ze toch zichzelf kan komen na een lange dag.
Dag 2 : 20/07/2017. Florken heeft de nacht goed doorgebracht, maar zat deze morgen angstig in een hoekje van haar bedje. Weg van al het licht, op zoek naar een duister plekje om haar te verstoppen. Het is hard om te zien. Geen emotie in haar oogjes, alleen angst voor het onbekende. Ik kan haar niet strelen, ze kijkt zelfs niet in mijn ogen. Mijn hart breekt als ik zoiets zie. Ik neem haar op en ga met haar buiten om een plasje te doen, daarna stormt ze terug naar binnen onder een kast, ver weg van al wat mensen zijn.
Nu moet ze komen eten. Schuw komt ze naar de keuken, staart tussen de pootjes en nog altijd geen oogcontact. Het minste geluid maakt haar bang, gelukkig heeft ze honger en komt ze eten. Maar meteen nadien terug direct naar de living onder de kast. Het beste wat ik momenteel kan doen is haar even gerust te laten want ze begrijpt mij niet.
De dag begint en ook het werken voor mij begint. Ze komt bij mij onder de bureau zitten in een donker hoekje. Ik leg haar een dekentje en laat haar liggen. Maar ik denk, nu is het tijd Florken, ik moet je vertrouwen winnen stukje bij beetjes. Haar ogen richt ze nog steeds niet op mij en als ik haar wil strelen verstijft ze van de angst. Ik ga buiten met de andere honden in de hoop dat ze ook zal komen en uiteindelijk komt ze af. Staart tussen de benen, angstig om zich geen kijkend en zich afvragend hoe kan ik hier ontsnappen, er moet een uitweg zijn, ik wil weg. Maar dat kan ze niet, ze weet niet hoe ze nu moet reageren. Haar angsten nemen de overhand en ze loopt rond als een kermispaardje die altijd rondjes heeft gelopen. Ik zit op de bank en wacht, laat haar gewoon haar gang gaan en kijk naar haar gedrag en probeer mij voor te stellen, als ik Florken was, waarom zou ik zoiets doen en niet de liefde willen ontvangen die mij gegeven wordt.
Goldie (ook een Portugeesje) kijkt mij aan en ik zei tegen hem : "hoe gaan we dit ooit goed krijgen". Alsof hij mijn woorden verstond, liep hij naar Florken en legde zijn poot op haar. Ze ging direct tegen de grond op haar rug liggen, toen wist ik het, niet ik moet haar helpen, maar Goldie is de therapeut van Florken.
Tegen de avond ga ik terug met allen buiten in de tuin en Florken komt onder de bank zitten, ik kan haar even strelen zonder dat ze verstijfde en even zag ik haar oogjes blinken. Die momenten van even zijn seconden, maar geven mij hoop. Ik kreeg zelfs drie likjes op mijn handen van haar. Het lijkt allemaal niet veel maar voor haar is dat een reuzenstap om te doen.
Dag 3 : 21/07/2017. Gisterenavond in haar bedje, die ik half had afgedekt met een doek omdat ze graag donker lag, begon ze even te kniffen en wou ze zeggen, ik wil meer klaarte in mijn bedje. Ik gaf haar meer dan de helft klaarte omdat ik bang was dat zij zich anders in een ander hoekje zou verstoppen. Maar wel zoveel dat ze mij kon zien vanuit haar bedje. Ze lag naar mij te kijken en plots moest ze even hevig niezen. Uit bezorgdheid stak ik mijn hand uit naar haar, die ze dankbaar aanvaardde. Ze liet het toe dat ik haar streelde zonder angst. Wel zonder emoties in haar ogen, maar het was een stap vooruit. Of neen, beter een muizenstapje vooruit. Even kruisten onze ogen elkaar. Ik kon met een gerust gemoed gaan slapen en weten dat dit goed zal komen... Ooit.
Deze morgen nam ik haar uit haar bedje, ze verstijfde niet. Ze ging mee naar buiten plassen en toen ik in de keuken begon wist ze al, hier krijg ik eten. Ze sprong met haar pootjes op het aanrecht en keek mij aan, blinkende oogjes die lachten naar mij. Ze heeft veel gegeten en telkens we buiten gingen was Goldie er om haar te helpen. Voor haar zag ik dat Goldie als bescherming was. Als ze over iets niet zeker is gaat ze onder Goldie zijn buik staan als bescherming, hij is het die haar leert dat dit leven een normaal leven is. Dat ze niet bang hoeft te zijn. Dat maakt me blij :)
Vandaag in de tuin wou Goldie tonen wie hij was en ik zei : "neen jongen, ze speelt nog niet je mag dat niet doen". Florken liep weg, maar Goldie blafte éénmaal en Florken kwam naar hem. Zo fier als wat keek Goldie mij aan alsof hij wou zeggen : "Wel wie is hier de therapeut voor honden". En eerlijk, ik die dacht dat ik het was :) Ben blij dat Goldie mij helpt.
Vandaag moest ik even weg en heeft Florken in de zetel samen met Goldie op mij gewacht, kwam even aan het raam toen ik terug was en stond aan de deur te wachten. Als ik binnen kom verstopt ze zich terug onder de kast, maar ik weet nu dat haar innerlijke ik verlangt naar mensenliefde, maar ze alleen te bang is om die te aanvaarden. Ze komt al eens langs om mij even een kusje te geven op mijn been, dus ik weet dat zij weet dat ik van haar houd.
Elke stap die we nu elke dag zullen nemen is een muizenstapje, maar ik denk dat weinigen kunnen begrijpen wat dit betekend, zowel voor Florken als voor mij. Ik wil haar gelukkig zien, ik wil die gelukkige blik in haar ogen zien. En ook al kost het mij een jaar of langer, ik ga er voor zorgen dat Florken een gelukkig hondje wordt. Ook al zal ze misschien nooit vreemde mensen aanvaarden, zolang ze maar gelukkig is hier in haar thuis. Benieuwd wat Florken morgen zal doen.
Dag 4 : 22/07/2017. Een nieuwe dag is begonnen. Goed gegeten, buiten geweest en vlug terug binnen :) We zijn nu 7.20 uur voor de eerste keer ligt Florken hier aan mijn voeten terwijl ik aan het werken ben op de pc. Ik durf mij niet te verzetten, nu ik even haar vertrouwen heb. Nochtans hunker ik naar een tas koffie, maar ik wacht wel, ik wil nog even genieten dat ze bij mij ligt want als ik recht sta vliegt ze terug onder de kast. Als ik alleen ben met haar loopt ze me steeds achterna, maar komt er iemand binnen dan is het net alsof ik geen vierde hondje heb. Deze morgen toen ze gedaan had met eten keek ze mij voor het eerst met blinkende oogjes aan en met haar staartje omhoog. Dan pas zag ik welke mooie pluimstaart ze heeft, ze leek mij te bedanken en ook te vragen mag ik nu terug weg. Want tijdens het eten is de deur toe zodat ze ongestoord kan eten en dat vind ze niet fijn, dan voelt ze zich terug opgesloten en dat maakt haar enorm bang.
Vandaag liep ze in de tuin zonder het gevoel te hebben dat de tuin een gevangenis was. Ze keek niet meer rond om te ontsnappen, maar ontspande zich een beetje om alles te verkennen. Maar bij het minste geluid blijft ze stormend rond vliegen. Zit ik op de bank, komt ze onder de bank zitten en kan ik haar strelen. Ze blijft bescherming zoeken bij Goldie en Sigi, Melvin is te druk voor haar.
Toch heb ik haar voor de eerste maal op mijn schoot genomen vandaag. Ze verstijfde helemaal, maar na een minuut of tien ontspande ze en liet ze zich gewillig aaien. Het eigenaardige is, dat ze alles aanvaard, ze heeft geen eigen wil. Dat maakt ook dat ze niet kan genieten van sommige dingen zoals mijn andere honden. Ze moet terug leren genieten van het leven... Alleen weet ik niet wat er in haar hoofdje om gaat. Maar nu kijkt ze mij al aan en soms zie ik blinkende oogjes, soms oogjes met tranen en soms oogjes met angst. Als ik haar dan bekijk komt ze over als een kind die niet kan praten en toch iets wil zeggen.
Dag 5 : 23/07/217. Gisterenavond waren er veranderingen te zien. Ik leg Florken in haar bedje en zoals altijd kroop ze in een hoekje om te slapen. Ik had haar snoepje bij haar gelegd en een kauwbeentje. Voorzichtig nam ze het snoepje bij haar en at het op. Ik had haar deken, om haar wat meer bescherming te geven, weggehaald zodat ze alles kon zien. Haar oogjes straalden voorzichtig en ze keek hoe Goldie en Melvin hun kauwbeentje namen. Ik zag dat ze dat van haar niet wou, dus ik gaf haar een groot, wit been. Een kwartiertje later begon ze er met plezier op te knagen, ze was even haar angst vergeten. Ook toen ik haar streelde kroop ze niet weg.
Deze morgen ons zelfde ritueel als elke morgen, opstaan, buiten gaan, onder de kast kruipen tot ze hoort dat ik eten begin te maken, dan komt ze angstig de keuken in. Ze had veel meer honger dan de dagen ervoor. Ik zette haar eten neer en ze begon gretig te eten, maar als ik mij even verzette vluchtte ze weg, kwam dan terug om bang verder te eten. Toen Melvin even haar richting uit kwam om te kijken wat ze aan het eten was, ging ze achteruit en kromp volledig in elkaar, ze deed niks en keek toe hoe Melvin uit haar bakje wou eten. Mijn hart bloedde toen ik het zag.
Terug kroop ze angstig onder de kast nadien, ik dacht, neen dit moet veranderen ik ga vandaag de grote stap wagen. Toen ik bezig was op de pc kwam ze bij mij op mijn voeten liggen, ze wou mij aanraken en soms kreeg ik een likje op mijn been. En toch kwam Goldie naar haar om voorzichtig even met haar proberen te spelen. Het was maar een minuutje, maar ze speelde even, heel even. Ook ging ze even, uit eigen beweging, dicht tegen Sigi aanliggen, om dan terug angstig weg te duiken.
Toen dacht ik bij mezelf, ik haal je onder de kast vandaan en we maken er onze zondag van. Geen facebook, alleen gezellig op de bank knuffelen. Toen ik ze onder de kast vandaan haalde ging ze op haar rug liggen, toen ben ik haar buikje beginnen strelen en nam haar op bij mij op mijn schoot, in de zetel. Haar hartje klopte tegen 200/uur, ik dacht straks krijgt die hier iets. Maar na een heel lange tijd begon het te beteren, nog niet zoals het moest zijn, maar ik kon haar strelen tot ze in slaap viel en rustiger werd. Zo hebben wij hier een uurtje of twee gezeten. Soms schrok ze hevig van de andere honden die begonnen te blaffen. Maar wat nadien gebeurde dat had ik nooit verwacht.
Ik ging terug met haar naar buiten om te plassen en voor het eerst droeg ze haar staartje niet meer tussen haar pootjes, maar halfweg en kwispelend. Nog niet volledig hoog, maar toch al zoveel beter. Ze ging plassen en vloog nadien terug naar binnen. Enkele minuten nadien kwam ze terug aangelopen, bleef staan, keek naar mij en het was precies of ze lachend wou zeggen : Sorry, moet ook nog even mijn grote boodschap doen :) Toen is ze terug naar binnen gevlogen onder de kast. Ik heb er haar terug onder de kast vandaan gehaald en terug in de zetel gelegd en nu is het 19.00 uur en ligt ze er nog. Ontspannen, heel rustige adem, soms dromend, soms wakker. Het is een enorme grote stap voor haar geweest vandaag en heeft veel energie van haar gevraagd. Ze beseft nog niet dat dit haar leven moet worden, gelukkig zijn. Soms wordt ze wakker uit haar slaap en zie ik echte traantjes over haar wangen lopen, maar als ik dan haar oogjes droog kijkt ze even naar mij om nadien van vermoeidheid terug in slaap te vallen.
Ze is er nog niet, maar voor haar was dit een reuzenstap en voor mij een gelukkige dag. Eindelijk kon ik haar in mijn armen houden, mijn kleine lieve Flor.
Dag 6 : 24/07/2017. Gisterenavond was het prachtig. Florken voor het eerst in de tuin aan het spelen met de andere honden. Ze huppelde vrolijk rond, rolde zich in het gras en had plezier voor tien. Je kon er blijven van genieten. Deze nacht wou ze niet meer in haar bedje slapen, ze wou bij de andere honden slapen, voelde zich precies meer opgelucht. Dit kon ik niet toelaten, dat is nog veel te vroeg voor haar en gelijk had ik. Vandaag was het iets minder. Buiten voelde zich terug niet zo veilig meer en vloog terug altijd binnen, gelukkig ging Goldie haar altijd terug halen en dan kwam ze mee naar de tuin. Natuurlijk misschien ergens te begrijpen met het enorme slechte weer, regen en onweders. Ik dacht even, dit is terug bij af. Maar toen ik hier aan het werken was had Goldie haar van onder de kast gehaald met een speeltje en was ze aan het spelen met Goldie, Sigi en Melvin. Maar als ik me dan even verzet valt ze terug in haar angst. Ik had haar terug een tijdje bij mij genomen op de zetel en dat heeft ze graag, ze kan er van genieten. Nadien liet ik haar even doen, ze kwam van onder de kast vandaan kroop eerst onder de salontafel en sprong toen met haar twee pootjes op de zetel, maar direct terug weg, precies of iets vertelde haar dat het niet mocht. Maar als je soms niet kijkt probeert ze toch even de zetel in te komen, maar haar angst is groter. Alleen als ik even weg moet en terug binnen kom, betrap ik er haar op dat ze samen met de anderen dan wel in de zetel ligt. Haar mensenangst zit dieper dan ik dacht. Ook al komt ze steeds op mijn voeten liggen als ik op de pc aan het werken ben. Soms is het twee stappen vooruit en drie achteruit. Dan vraag ik me af, wat gaat er allemaal om in haar hoofdje. ik zal het nooit weten, maar ooit komt een dag dat ze die knop zal omdraaien zonder het te beseffen en gelukkig zal zijn.
Dag 7 : 25/07/2017. Het was een moeilijke start vandaag voor Florken. Heel de nacht ziek geweest, ik denk dat haar alles even teveel was geworden. Maar toch terug wat vooruitgang geboekt. Ze gaat al eens uit zichzelf in de zetel zitten als niemand het ziet, want eens ik mij verzet bekijkt ze mij heel angstig en is terug weg. Nochtans zou ik niks liever hebben dan dat ze zich thuis voelt. Maar waar ik ook ben, ze is altijd bij mij en laat zich zonder angst strelen. Overdag blijft ze schrikachtig rond lopen in de tuin, maar eens het avond is verandert ze in een speelse meid. Het is ongelooflijk hoe ze verlangd naar de late avond om zich te kunnen uitleven met de andere honden in de tuin. Het mysterie van Florken wordt alsmaar groter. Maar ze is zo'n lieverdje. Als ik haar zo zie spelen met Melvin moet ik altijd aan Lady en de Vagebond denken :)
Dag 8 : 26/07/2017. Heb even een rustige dag gemaakt voor Florken. Ze had nood om uit te rusten, want elk stapje is voor haar zo zwaar. Aangezien ik veel werk had vandaag heeft ze gewoon de ganse dag bij mij gelegen, ze is enorm aanhankelijk maar kan nog steeds niet begrijpen dat aanhankelijk samen gaat met liefde. Ze is zo fragiel, ik zou haar willen knuffelen, maar dat is nog te vroeg. Vanmiddag reageerde ze voor het eerst op haar naam en in haar ogen stond geen angst, maar een vraag. Alleen als ik nu haar naam link door iets te zeggen vliegt ze weg, altijd bang dat ze iets verkeerds doet. Ik denk dat ze nog niet begrijpt wat ik zeg en daardoor angstig is. En toch is er soms zo'n klein lichtje in haar donkere leven. Dan speelt ze even met de andere honden... Even maar, om nadien terug weg te vluchten. Ze wil zo graag dingen doen, zoals in de zetel komen en spelen, maar iets houdt haar tegen. Kon ze toch maar even die ene stap zetten, dat kleine stapje om proberen te genieten van de liefde die ik haar wil geven.
Vandaag lag ze diep te slapen en te dromen, toen zag ik dat haar oogjes terug nat waren. Ik heb haar voorzichtig bij mij genomen en toen zag ik terug die oogjes vol tranen. Als je dat ziet gaat je hart bloeden, je bent zo machteloos op dat moment. Dat verdient geen enkel dier.
Dag 9 : 27/07/2017. Wat een vooruitgang vandaag. Als ik nu haar naam zeg, kijkt ze naar mij met grote bolle ogen, wist niet dat ze zulke mooie ogen had. Geen angst meer te bespeuren, gewoon kijken met de vraag, heb je mij geroepen. De eerste klik heeft ze gemaakt. Even dacht ik dat het maar even zou geweest zijn, maar neen het blijft zo. Haar oogjes staan ook niet meer vochtig, maar helemaal klaar. Dat is een grote stap, want zolang ze niet reageerde zoals nu zou ze in haar cocoon gebleven zijn. Zelfs vandaag in de tuin, toen ik uitwerpselen aan het oprapen was, kwam ze nieuwsgierig kijken wat ik aan het doen was. En ook toen ik terug keerde liep ze gezellig naast mij, altijd opkijkend. Het is een heel ander hondje geworden, klein Florken. Nu kunnen we beginnen om te wennen in de living, want zolang ik in de zetel zit loopt ze angstig rond, alhoewel ze wel al in de living komt en kijkt, mag ik bij jou in de zetel. Het minste dat ik dan zeg stuift ze terug weg. Maar als ik we ga is de eerste om in de zetel gaan te liggen bij de andere honden. Maar ben blij dat we al zover staan als nu.
Dag 10 : 28/07/2017. Wat ben ik fier op mijn kleine meid. Vandaag deed ze het extra goed. Maar tegen de avond is ze altijd doodmoe van de inspanningen die ze gedaan heeft. Dus ze wil wel maar het is zo moeilijk voor haar. Deze morgen heeft ze wel iets gedaan wat ik nog niet had verwacht en als je zo wakker wordt, kun je alleen maar een ganse dag glimlachen. Ik had in haar bedje achteraan een beertje gezet. Ik dacht hoe bang je ook bent, je moet leren dat iets of iemand je niks zal doen. Ze had dat beertje nog nog aangeraakt, durfde er zelfs niet naar te kijken. Deze morgen werd ik wakker van geknaag en wat denk je? Florken zat met het beertje tussen haar pootjes en was aan het spelen. Toen ik het licht deed branden keek ze niet angstig maar plezierig naar mij. Ze vond het zelf fijn dat ze deze angst had overwonnen. Als je zo kan wakker worden, kan je dag niet meer stuk.
Dag 11 : 29/07/2017. Florken moest vandaag eens niet werken van mij :) Ze heeft rustig bij mij gelegen, achter mij aangelopen en dit zonder stress. Wel altijd kijkend, baasje waar jij gaat ga ik mee. Het is een schatje. Gisterenavond vond ik dat ik ook eens rust had verdient en alhoewel het weer niet zonnig was ging ik buiten zitten. Het was heerlijk om even te ontspannen. De honden liepen in de tuin en Florken speelde mee. Ze rende op en neer, altijd kijkend of ik er nog was en haar gezichtje straalde. Toen ze moe was kwam ze bij mij liggen, ik weet als ik dan iets zeg dat ze terug gaat lopen. Dus ik begon te praten tegen haar zonder haar aan te kijken. In mijn ooghoeken zag ik dat ze lag te luisteren. Toen ik haar aankeek bleef ze liggen, wonder boven wonder. Ik vertelde haar over de blauwe hemel en de aarde en aandachtig zat ze naar mij te luisteren alsof ze alles begreep. Ze bleef me aankijken en luisterde. Hoe mooi was dat, voor de eerste keer had ik haar aandacht. Het is zo mooi om die blinkende, lachende oogjes te zien. Toen ik haar in haar bedje legde, nam ze haar beer en zijn ze samen in een diepe slaap gevallen. Als je dat ziet kun je niet anders dan gelukkig zijn. Volgende week ga ik proberen om foto's te nemen, want dat is terug iets nieuws voor haar. Maar zoals ik van in het begin zei, Florken is een spiegelbeeld en ze zal er geraken. Ook al zal ze nooit vreemde mensen aanvaarden, voor mij is ze een schat uit de duizend.
Dag 12 : 30/07/2017. Vandaag kan ik het DE DAG noemen. Veranderingen blijven maar gebeuren, in jullie ogen misschien een lachwekkend kleine verandering, maar als je het zelf meemaakt is het zo'n grote stap. Vandaag even de hele de dag tijd gemaakt voor haar. Vanaf nu maakt ze volledig oogcontact, is ook niet meer bang als ze op de schoot ligt en de andere honden gaan even tekeer als ze iets gehoord of gezien hebben. Want dan kunnen ze opeens naar buiten vliegen om te gaan blaffen en was Florken direct weg onder de kast. Nu niet meer, ze kijkt gewoon even op en legt zich dan terug neer. Geen angst meer in haar oogjes. Dat is een grote overwinning voor haar. In de tuin loopt ze met mij mee en kijkt op om te zien of ik haar wel volg. Ook heeft ze voor het eerst gerend, maar niet uit angst maar om te spelen, het was net alsof en nieuwe wereld voor haar open ging. Al dat geluk in haar oogjes, het lachende mondje en kwispelend staartje toonden hoe gelukkig ze is. Zelfs toen ik haar in haar bedje legde ging ze languit liggen en niet meer in een hoekje weggestoken. Het was een plezier om haar zo te zien liggen, samen met haar beertje, want dat is haar beste kameraad geworden :)
Dag 13 : 31/07/2017. Florken doet het uitstekend. Ze komt al vanzelf eens in de mand liggen als ik naar tv kijk, maar bij het minste geluid is ze terug weg. Nu is het een kwestie van tijd, heel veel tijd voor ze alles zal volledig aanvaarden. Maar ik zie nu dat ze gelukkig is en dat maakt mij ook gelukkig. Ze heeft enorm veel inspanningen moeten doen om zover te komen, nu is het aan haar om nog de laatste stapjes te maken. Hier stopt het dagboek even en hoor je mij terug als ze de grote sprong heeft gemaakt. Ik ga ook nog wat foto's proberen te maken, om te laten zien hoe ze verandert is. Eén grote les, liefde overwint alles :)
Dag 14 : 01/08/2017. Toen ik gisteren dacht, het zal even met Florken blijven zoals het is, gebeurde vandaag iets moois. Ik zat in de zetel een tas koffie te drinken toen Florken begon rond te lopen in de living. Terug op zoek met de vraag, zou ik het doen of niet. Ik dacht bij mezelf nu ga ik haar laten doen, ze moet nu zelf weten wat ze wil doen, ik ga haar niet dwingen. Na een kwartier kwam ze vanzelf in de zetel gekropen en legde haar neer bij de andere honden, fier keek ze mij aan. Eindelijk is ze zover dat ze nu zelf begint een initiatief te nemen om iets te doen. Haar houding begint een hele andere wending aan te nemen. Deze morgen in de tuin was het net een lammetje die rond sprong van vreugde en van het leven genoot. Als je dat ziet kun je niet anders dan een gelukkig mens zijn. Gewoon het zien dat ze je aankijkt zonder angst, dat ze zoekt van baasje waar ben je, dat ze 's avonds in de tuin toont hoe gelukkig ze is door bokkensprongen te maken en al lachend te rennen. Ik ben fier op mijn meisje. Het zijn momenten die ik niet kon vastleggen op video of op foto, maar ze staan in mijn hart gegrift. Zelf 's morgens als ik haar nu uit haar bedje neem, legt ze zich op haar rug omdat ze weet dat ik haar dan kittel op haar buikje en daar houdt ze zo enorm veel van. Florken heeft niet alleen mijn andere honden, maar ook mij verandert. Eerder was ik steeds aan het werken en had nauwelijks tijd voor mezelf. Nu kan ik soms al eens een uurtje zeggen : Kom jongens wij gaan even buiten en zit ik op mijn gemak te genieten van mijn dieren en kijk hoe gelukkig ze zijn. Kan ik even genieten van de natuur en de zorgen even opzij zetten. Daarom dat ik zei dat Florken een spiegelbeeld is. En als ze in de zon loopt te genieten is het soms een klein engeltje die zweeft over het gras :)
09/08/2017. Veel mensen vragen mij, hoe gaat het nu met Florken? Ik kon moeilijk elke dag nog schrijven omdat ze ergens bleef zitten en geen verandering te zien was. Maar nu acht dagen verder, is Florken enorm verandert en kon ik ondertussen ook haar gedrag bestuderen en mezelf in haar wereld indenken. Florken was enorm angstig toen ze hier in het begin was, wat normaal is natuurlijk en ik zag haar veranderen, maar op een heel andere manier. Dus moest ik even de tijd nemen om in haar wereld binnen te geraken en dat is gelukt. Hierdoor is Florken volledig anders geworden. Florken leeft in hokken, haar ene hok is : vertrouw niemand, haar tweede hok is : kijk uit want niet alles mag, haar derde hok is : laat je niet aanraken enz... Dus elk hok moet ik binnen komen en haar aantonen dat het niet zo is. Een hondje die in hokken leeft zoals zij, is een hondje die autistisch is. Heb ik geleerd jaren geleden bij mijn andere hond Mara, die was ook autistisch, maar veel erger en gelukkig op een jaar tijd kon ik haar volledig veranderen en is ze gelukkig geworden. Bij Florken is het ook zo en moet ik nu proberen van die hokken één geheel te maken. Autisme bij een hondje kan verschillende oorzaken hebben. Ze worden niet allemaal zo geboren, maar kunnen het zichzelf aanmaken. Dit komt vooral voor bij hondjes die in een asiel in een hok zitten en altijd het geblaf horen en verder niks, dus geen aandacht. Hondjes die op een plaats opgesloten zitten zonder aandacht enz... Dan maken ze voor zichzelf een wereld waarin ze zich gaan veilig voelen, ze gaan als het ware zichzelf beschermen. En zo is het ook met Florken. Ondertussen staan we al een heel eind verder. Voor haar ben ik haar vriendin waar ze zich veilig voelt, bij elk onveilig gevoel zal ze naar mij komen en zoeken naar rust. Maar ik had haar hokje gevonden en bij Florken is het niet, ik pas mij aan jou aan, neen het is, jij past je aan mij aan. En daar ga je haar vertrouwen winnen. Sinds ik dat had ontdekt en kon binnen sluipen, mag ik gaan en staan waar ik wil, Florken is er bij. Eerst kwam ze pas in de zetel als Goldie bij haar was, nu niet meer. Ik zeg gewoon, Florken ik ga tv kijken kom je mee? En zonder aarzelen komt ze bij mij in de zetel. In het begin was ze wel een beetje gelukkig in de tuin, maar ook daar kwam ze steeds bescherming zoeken. En nu... Nu huppelt ze rond als een pas geboren lammetje, ze lacht, ze speelt omdat ze weet dat in dat hok van haar ook de bescherming aanwezig is. Het geluid van werken bij de buren maakte haar zo angstig dat ze niet durfde te spelen en ze vertrouwde mij ook niet op dat moment. Nu hoort ze die geluiden niet meer, ze kunnen haar niet meer afleiden van haar spel in de tuin. Als dat geen vooruitgang is. Maar toch blijft ze soms even in de verte turen of er toch niemand vreemd zou komen. Dan mag ik haar aanspreken, ze hoort mij niet en eens ze zeker is, er is niemand gaat ze verder met spelen. Ook haar karaktertje komt stilletjes naar boven, ze kan soms vragen, soms kwaad kijken, soms lief kijken, maar met tranen in de ogen kijkt ze niet meer. Ze is gewoon alles aan het verdringen naar de achtergrond. Nu is ze bezig met vriendjes te maken met Sigi, ze gaat haar uitdagen, lacht haar uit, probeert te spelen enz... Je ziet nu een gelukkig hondje. Met Melvin is ze nog wat voorzichtig om te spelen, omdat die nogal hard speelt. Maar staat het haar niet aan, neemt ze haar afstand en loopt ze hem zomaar omver. Dus je ziet dat ze initiatief begint te nemen, ze laat niet meer over zich heen lopen. Voor andere mensen heeft ze zich nog niet opengesteld, dat zal een lange weg worden. Alhoewel ik weet dat het ook zal lukken want ze begint haar zelfvertrouwen te vinden. Ze begint te beseffen dat handen er zijn om te strelen en zachte woorden uit liefde worden gezegd. Als ze zo verder gaat ben ik zeker dat ze binnen een jaar volledig zal ontplooien. Ik weet uit ervaring van vroeger, dat ze nooit zal zijn zoals een ander hondje als er bezoek zal komen. Maar één ding weet ik wel, ze zal gelukkig zijn en elke dag zal ik er voor zorgen dat we stap voor stap verder komen. Nu moet ze nog wat wennen als ik foto's neem die voorlopig nog mislukken hahahha, maar ook dat zal lukken en dan zal ik fier zijn om aan jullie te tonen wat een gelukkig hondje ik heb :)
12/08/2017 : Wat een vooruitgang. Eindelijk heeft Florken mij toegelaten in haar hartje. Ze is helemaal aan het open bloeien. Ze speelt met de honden, maakt de voorplaats onveilig :) en loopt met een lach op haar gezicht. Alles is leuk voor haar, ze begint van het leven te genieten. Het is zo mooi om haar zo te zien. Voor het eerst kon ik foto's nemen, waar ze van genoot. De fierheid straalt van haar gezichtje. Als ik haar dan zo bekijk is het net alsof ze altijd in een schoonheidswedstrijd heeft mee gedaan. Pootjes achteruit, staart beneden en hoofdje omhoog. Wat ben ik fier op haar. Ondanks ze soms nog eens in haar eigen wereldje vertoeft, is ze een ander hondje geworden. Ik kan er uren naar kijken als ze in de tuin loopt te spelen met de andere honden. Ook begint ze haar eigen willetje te ontwikkelen. En eindelijk kunnen we samen communiceren als ze iets nodig heeft, ze toont nu wat ze wil. Ik zou uren kunnen over haar vertellen en ik weet dat ze nog een lange weg moet gaan en dat ze nooit zal zijn als een ander hondje. Maar de dagen dat ze gelukkig is maakt ze ook de mens gelukkig. Niemand zal haar kennen zoals ik haar ken, want ze laat niemand toe in haar hartje en om dat te veroveren moet je veel geduld en liefde hebben. Gelukkig heb ik dat hartje weten te veroveren. Zoals ik altijd al zei, ze is een spiegelbeeld voor veel mensen. Als ik even terug kijk naar het begin, die droeve oogjes, die tranen, dat verborgen verdriet, dat is verdwenen. Soms kan ze tijdens het spelen opeens stil staan en in het niets staren, minuten lang. Dan draait ze zich om en speelt verder alsof er niks gebeurd is. Als ik in huis poets en stoelen verzet of iets anders is haar veiligheid terug weg. Dan kruipt ze onder kasten, loopt ze rond omdat niks meer hetzelfde is, tot ik alles terug op de plaats zet, dan verandert ze totaal. In die wereld zal ik nooit binnen kunnen, maar dat hoeft niet. Iedereen heeft toch een stukje wereld van zichzelf waar niemand binnen mag? Het is haar liefde, vriendschap en moed dat laat zien hoe gelukkig ze is en dat maakt een mens ook gelukkig. Nu is het proberen om een filmpje van haar te maken, waar ze lacht, speelt en ravot als nooit voorheen. Zodat ook jullie kunnen meegenieten van al dat geluk.
Dag 2 : 20/07/2017. Florken heeft de nacht goed doorgebracht, maar zat deze morgen angstig in een hoekje van haar bedje. Weg van al het licht, op zoek naar een duister plekje om haar te verstoppen. Het is hard om te zien. Geen emotie in haar oogjes, alleen angst voor het onbekende. Ik kan haar niet strelen, ze kijkt zelfs niet in mijn ogen. Mijn hart breekt als ik zoiets zie. Ik neem haar op en ga met haar buiten om een plasje te doen, daarna stormt ze terug naar binnen onder een kast, ver weg van al wat mensen zijn.
Nu moet ze komen eten. Schuw komt ze naar de keuken, staart tussen de pootjes en nog altijd geen oogcontact. Het minste geluid maakt haar bang, gelukkig heeft ze honger en komt ze eten. Maar meteen nadien terug direct naar de living onder de kast. Het beste wat ik momenteel kan doen is haar even gerust te laten want ze begrijpt mij niet.
De dag begint en ook het werken voor mij begint. Ze komt bij mij onder de bureau zitten in een donker hoekje. Ik leg haar een dekentje en laat haar liggen. Maar ik denk, nu is het tijd Florken, ik moet je vertrouwen winnen stukje bij beetjes. Haar ogen richt ze nog steeds niet op mij en als ik haar wil strelen verstijft ze van de angst. Ik ga buiten met de andere honden in de hoop dat ze ook zal komen en uiteindelijk komt ze af. Staart tussen de benen, angstig om zich geen kijkend en zich afvragend hoe kan ik hier ontsnappen, er moet een uitweg zijn, ik wil weg. Maar dat kan ze niet, ze weet niet hoe ze nu moet reageren. Haar angsten nemen de overhand en ze loopt rond als een kermispaardje die altijd rondjes heeft gelopen. Ik zit op de bank en wacht, laat haar gewoon haar gang gaan en kijk naar haar gedrag en probeer mij voor te stellen, als ik Florken was, waarom zou ik zoiets doen en niet de liefde willen ontvangen die mij gegeven wordt.
Goldie (ook een Portugeesje) kijkt mij aan en ik zei tegen hem : "hoe gaan we dit ooit goed krijgen". Alsof hij mijn woorden verstond, liep hij naar Florken en legde zijn poot op haar. Ze ging direct tegen de grond op haar rug liggen, toen wist ik het, niet ik moet haar helpen, maar Goldie is de therapeut van Florken.
Tegen de avond ga ik terug met allen buiten in de tuin en Florken komt onder de bank zitten, ik kan haar even strelen zonder dat ze verstijfde en even zag ik haar oogjes blinken. Die momenten van even zijn seconden, maar geven mij hoop. Ik kreeg zelfs drie likjes op mijn handen van haar. Het lijkt allemaal niet veel maar voor haar is dat een reuzenstap om te doen.
Dag 3 : 21/07/2017. Gisterenavond in haar bedje, die ik half had afgedekt met een doek omdat ze graag donker lag, begon ze even te kniffen en wou ze zeggen, ik wil meer klaarte in mijn bedje. Ik gaf haar meer dan de helft klaarte omdat ik bang was dat zij zich anders in een ander hoekje zou verstoppen. Maar wel zoveel dat ze mij kon zien vanuit haar bedje. Ze lag naar mij te kijken en plots moest ze even hevig niezen. Uit bezorgdheid stak ik mijn hand uit naar haar, die ze dankbaar aanvaardde. Ze liet het toe dat ik haar streelde zonder angst. Wel zonder emoties in haar ogen, maar het was een stap vooruit. Of neen, beter een muizenstapje vooruit. Even kruisten onze ogen elkaar. Ik kon met een gerust gemoed gaan slapen en weten dat dit goed zal komen... Ooit.
Deze morgen nam ik haar uit haar bedje, ze verstijfde niet. Ze ging mee naar buiten plassen en toen ik in de keuken begon wist ze al, hier krijg ik eten. Ze sprong met haar pootjes op het aanrecht en keek mij aan, blinkende oogjes die lachten naar mij. Ze heeft veel gegeten en telkens we buiten gingen was Goldie er om haar te helpen. Voor haar zag ik dat Goldie als bescherming was. Als ze over iets niet zeker is gaat ze onder Goldie zijn buik staan als bescherming, hij is het die haar leert dat dit leven een normaal leven is. Dat ze niet bang hoeft te zijn. Dat maakt me blij :)
Vandaag in de tuin wou Goldie tonen wie hij was en ik zei : "neen jongen, ze speelt nog niet je mag dat niet doen". Florken liep weg, maar Goldie blafte éénmaal en Florken kwam naar hem. Zo fier als wat keek Goldie mij aan alsof hij wou zeggen : "Wel wie is hier de therapeut voor honden". En eerlijk, ik die dacht dat ik het was :) Ben blij dat Goldie mij helpt.
Vandaag moest ik even weg en heeft Florken in de zetel samen met Goldie op mij gewacht, kwam even aan het raam toen ik terug was en stond aan de deur te wachten. Als ik binnen kom verstopt ze zich terug onder de kast, maar ik weet nu dat haar innerlijke ik verlangt naar mensenliefde, maar ze alleen te bang is om die te aanvaarden. Ze komt al eens langs om mij even een kusje te geven op mijn been, dus ik weet dat zij weet dat ik van haar houd.
Elke stap die we nu elke dag zullen nemen is een muizenstapje, maar ik denk dat weinigen kunnen begrijpen wat dit betekend, zowel voor Florken als voor mij. Ik wil haar gelukkig zien, ik wil die gelukkige blik in haar ogen zien. En ook al kost het mij een jaar of langer, ik ga er voor zorgen dat Florken een gelukkig hondje wordt. Ook al zal ze misschien nooit vreemde mensen aanvaarden, zolang ze maar gelukkig is hier in haar thuis. Benieuwd wat Florken morgen zal doen.
Dag 4 : 22/07/2017. Een nieuwe dag is begonnen. Goed gegeten, buiten geweest en vlug terug binnen :) We zijn nu 7.20 uur voor de eerste keer ligt Florken hier aan mijn voeten terwijl ik aan het werken ben op de pc. Ik durf mij niet te verzetten, nu ik even haar vertrouwen heb. Nochtans hunker ik naar een tas koffie, maar ik wacht wel, ik wil nog even genieten dat ze bij mij ligt want als ik recht sta vliegt ze terug onder de kast. Als ik alleen ben met haar loopt ze me steeds achterna, maar komt er iemand binnen dan is het net alsof ik geen vierde hondje heb. Deze morgen toen ze gedaan had met eten keek ze mij voor het eerst met blinkende oogjes aan en met haar staartje omhoog. Dan pas zag ik welke mooie pluimstaart ze heeft, ze leek mij te bedanken en ook te vragen mag ik nu terug weg. Want tijdens het eten is de deur toe zodat ze ongestoord kan eten en dat vind ze niet fijn, dan voelt ze zich terug opgesloten en dat maakt haar enorm bang.
Vandaag liep ze in de tuin zonder het gevoel te hebben dat de tuin een gevangenis was. Ze keek niet meer rond om te ontsnappen, maar ontspande zich een beetje om alles te verkennen. Maar bij het minste geluid blijft ze stormend rond vliegen. Zit ik op de bank, komt ze onder de bank zitten en kan ik haar strelen. Ze blijft bescherming zoeken bij Goldie en Sigi, Melvin is te druk voor haar.
Toch heb ik haar voor de eerste maal op mijn schoot genomen vandaag. Ze verstijfde helemaal, maar na een minuut of tien ontspande ze en liet ze zich gewillig aaien. Het eigenaardige is, dat ze alles aanvaard, ze heeft geen eigen wil. Dat maakt ook dat ze niet kan genieten van sommige dingen zoals mijn andere honden. Ze moet terug leren genieten van het leven... Alleen weet ik niet wat er in haar hoofdje om gaat. Maar nu kijkt ze mij al aan en soms zie ik blinkende oogjes, soms oogjes met tranen en soms oogjes met angst. Als ik haar dan bekijk komt ze over als een kind die niet kan praten en toch iets wil zeggen.
Dag 5 : 23/07/217. Gisterenavond waren er veranderingen te zien. Ik leg Florken in haar bedje en zoals altijd kroop ze in een hoekje om te slapen. Ik had haar snoepje bij haar gelegd en een kauwbeentje. Voorzichtig nam ze het snoepje bij haar en at het op. Ik had haar deken, om haar wat meer bescherming te geven, weggehaald zodat ze alles kon zien. Haar oogjes straalden voorzichtig en ze keek hoe Goldie en Melvin hun kauwbeentje namen. Ik zag dat ze dat van haar niet wou, dus ik gaf haar een groot, wit been. Een kwartiertje later begon ze er met plezier op te knagen, ze was even haar angst vergeten. Ook toen ik haar streelde kroop ze niet weg.
Deze morgen ons zelfde ritueel als elke morgen, opstaan, buiten gaan, onder de kast kruipen tot ze hoort dat ik eten begin te maken, dan komt ze angstig de keuken in. Ze had veel meer honger dan de dagen ervoor. Ik zette haar eten neer en ze begon gretig te eten, maar als ik mij even verzette vluchtte ze weg, kwam dan terug om bang verder te eten. Toen Melvin even haar richting uit kwam om te kijken wat ze aan het eten was, ging ze achteruit en kromp volledig in elkaar, ze deed niks en keek toe hoe Melvin uit haar bakje wou eten. Mijn hart bloedde toen ik het zag.
Terug kroop ze angstig onder de kast nadien, ik dacht, neen dit moet veranderen ik ga vandaag de grote stap wagen. Toen ik bezig was op de pc kwam ze bij mij op mijn voeten liggen, ze wou mij aanraken en soms kreeg ik een likje op mijn been. En toch kwam Goldie naar haar om voorzichtig even met haar proberen te spelen. Het was maar een minuutje, maar ze speelde even, heel even. Ook ging ze even, uit eigen beweging, dicht tegen Sigi aanliggen, om dan terug angstig weg te duiken.
Toen dacht ik bij mezelf, ik haal je onder de kast vandaan en we maken er onze zondag van. Geen facebook, alleen gezellig op de bank knuffelen. Toen ik ze onder de kast vandaan haalde ging ze op haar rug liggen, toen ben ik haar buikje beginnen strelen en nam haar op bij mij op mijn schoot, in de zetel. Haar hartje klopte tegen 200/uur, ik dacht straks krijgt die hier iets. Maar na een heel lange tijd begon het te beteren, nog niet zoals het moest zijn, maar ik kon haar strelen tot ze in slaap viel en rustiger werd. Zo hebben wij hier een uurtje of twee gezeten. Soms schrok ze hevig van de andere honden die begonnen te blaffen. Maar wat nadien gebeurde dat had ik nooit verwacht.
Ik ging terug met haar naar buiten om te plassen en voor het eerst droeg ze haar staartje niet meer tussen haar pootjes, maar halfweg en kwispelend. Nog niet volledig hoog, maar toch al zoveel beter. Ze ging plassen en vloog nadien terug naar binnen. Enkele minuten nadien kwam ze terug aangelopen, bleef staan, keek naar mij en het was precies of ze lachend wou zeggen : Sorry, moet ook nog even mijn grote boodschap doen :) Toen is ze terug naar binnen gevlogen onder de kast. Ik heb er haar terug onder de kast vandaan gehaald en terug in de zetel gelegd en nu is het 19.00 uur en ligt ze er nog. Ontspannen, heel rustige adem, soms dromend, soms wakker. Het is een enorme grote stap voor haar geweest vandaag en heeft veel energie van haar gevraagd. Ze beseft nog niet dat dit haar leven moet worden, gelukkig zijn. Soms wordt ze wakker uit haar slaap en zie ik echte traantjes over haar wangen lopen, maar als ik dan haar oogjes droog kijkt ze even naar mij om nadien van vermoeidheid terug in slaap te vallen.
Ze is er nog niet, maar voor haar was dit een reuzenstap en voor mij een gelukkige dag. Eindelijk kon ik haar in mijn armen houden, mijn kleine lieve Flor.
Dag 6 : 24/07/2017. Gisterenavond was het prachtig. Florken voor het eerst in de tuin aan het spelen met de andere honden. Ze huppelde vrolijk rond, rolde zich in het gras en had plezier voor tien. Je kon er blijven van genieten. Deze nacht wou ze niet meer in haar bedje slapen, ze wou bij de andere honden slapen, voelde zich precies meer opgelucht. Dit kon ik niet toelaten, dat is nog veel te vroeg voor haar en gelijk had ik. Vandaag was het iets minder. Buiten voelde zich terug niet zo veilig meer en vloog terug altijd binnen, gelukkig ging Goldie haar altijd terug halen en dan kwam ze mee naar de tuin. Natuurlijk misschien ergens te begrijpen met het enorme slechte weer, regen en onweders. Ik dacht even, dit is terug bij af. Maar toen ik hier aan het werken was had Goldie haar van onder de kast gehaald met een speeltje en was ze aan het spelen met Goldie, Sigi en Melvin. Maar als ik me dan even verzet valt ze terug in haar angst. Ik had haar terug een tijdje bij mij genomen op de zetel en dat heeft ze graag, ze kan er van genieten. Nadien liet ik haar even doen, ze kwam van onder de kast vandaan kroop eerst onder de salontafel en sprong toen met haar twee pootjes op de zetel, maar direct terug weg, precies of iets vertelde haar dat het niet mocht. Maar als je soms niet kijkt probeert ze toch even de zetel in te komen, maar haar angst is groter. Alleen als ik even weg moet en terug binnen kom, betrap ik er haar op dat ze samen met de anderen dan wel in de zetel ligt. Haar mensenangst zit dieper dan ik dacht. Ook al komt ze steeds op mijn voeten liggen als ik op de pc aan het werken ben. Soms is het twee stappen vooruit en drie achteruit. Dan vraag ik me af, wat gaat er allemaal om in haar hoofdje. ik zal het nooit weten, maar ooit komt een dag dat ze die knop zal omdraaien zonder het te beseffen en gelukkig zal zijn.
Dag 7 : 25/07/2017. Het was een moeilijke start vandaag voor Florken. Heel de nacht ziek geweest, ik denk dat haar alles even teveel was geworden. Maar toch terug wat vooruitgang geboekt. Ze gaat al eens uit zichzelf in de zetel zitten als niemand het ziet, want eens ik mij verzet bekijkt ze mij heel angstig en is terug weg. Nochtans zou ik niks liever hebben dan dat ze zich thuis voelt. Maar waar ik ook ben, ze is altijd bij mij en laat zich zonder angst strelen. Overdag blijft ze schrikachtig rond lopen in de tuin, maar eens het avond is verandert ze in een speelse meid. Het is ongelooflijk hoe ze verlangd naar de late avond om zich te kunnen uitleven met de andere honden in de tuin. Het mysterie van Florken wordt alsmaar groter. Maar ze is zo'n lieverdje. Als ik haar zo zie spelen met Melvin moet ik altijd aan Lady en de Vagebond denken :)
Dag 8 : 26/07/2017. Heb even een rustige dag gemaakt voor Florken. Ze had nood om uit te rusten, want elk stapje is voor haar zo zwaar. Aangezien ik veel werk had vandaag heeft ze gewoon de ganse dag bij mij gelegen, ze is enorm aanhankelijk maar kan nog steeds niet begrijpen dat aanhankelijk samen gaat met liefde. Ze is zo fragiel, ik zou haar willen knuffelen, maar dat is nog te vroeg. Vanmiddag reageerde ze voor het eerst op haar naam en in haar ogen stond geen angst, maar een vraag. Alleen als ik nu haar naam link door iets te zeggen vliegt ze weg, altijd bang dat ze iets verkeerds doet. Ik denk dat ze nog niet begrijpt wat ik zeg en daardoor angstig is. En toch is er soms zo'n klein lichtje in haar donkere leven. Dan speelt ze even met de andere honden... Even maar, om nadien terug weg te vluchten. Ze wil zo graag dingen doen, zoals in de zetel komen en spelen, maar iets houdt haar tegen. Kon ze toch maar even die ene stap zetten, dat kleine stapje om proberen te genieten van de liefde die ik haar wil geven.
Vandaag lag ze diep te slapen en te dromen, toen zag ik dat haar oogjes terug nat waren. Ik heb haar voorzichtig bij mij genomen en toen zag ik terug die oogjes vol tranen. Als je dat ziet gaat je hart bloeden, je bent zo machteloos op dat moment. Dat verdient geen enkel dier.
Dag 9 : 27/07/2017. Wat een vooruitgang vandaag. Als ik nu haar naam zeg, kijkt ze naar mij met grote bolle ogen, wist niet dat ze zulke mooie ogen had. Geen angst meer te bespeuren, gewoon kijken met de vraag, heb je mij geroepen. De eerste klik heeft ze gemaakt. Even dacht ik dat het maar even zou geweest zijn, maar neen het blijft zo. Haar oogjes staan ook niet meer vochtig, maar helemaal klaar. Dat is een grote stap, want zolang ze niet reageerde zoals nu zou ze in haar cocoon gebleven zijn. Zelfs vandaag in de tuin, toen ik uitwerpselen aan het oprapen was, kwam ze nieuwsgierig kijken wat ik aan het doen was. En ook toen ik terug keerde liep ze gezellig naast mij, altijd opkijkend. Het is een heel ander hondje geworden, klein Florken. Nu kunnen we beginnen om te wennen in de living, want zolang ik in de zetel zit loopt ze angstig rond, alhoewel ze wel al in de living komt en kijkt, mag ik bij jou in de zetel. Het minste dat ik dan zeg stuift ze terug weg. Maar als ik we ga is de eerste om in de zetel gaan te liggen bij de andere honden. Maar ben blij dat we al zover staan als nu.
Dag 10 : 28/07/2017. Wat ben ik fier op mijn kleine meid. Vandaag deed ze het extra goed. Maar tegen de avond is ze altijd doodmoe van de inspanningen die ze gedaan heeft. Dus ze wil wel maar het is zo moeilijk voor haar. Deze morgen heeft ze wel iets gedaan wat ik nog niet had verwacht en als je zo wakker wordt, kun je alleen maar een ganse dag glimlachen. Ik had in haar bedje achteraan een beertje gezet. Ik dacht hoe bang je ook bent, je moet leren dat iets of iemand je niks zal doen. Ze had dat beertje nog nog aangeraakt, durfde er zelfs niet naar te kijken. Deze morgen werd ik wakker van geknaag en wat denk je? Florken zat met het beertje tussen haar pootjes en was aan het spelen. Toen ik het licht deed branden keek ze niet angstig maar plezierig naar mij. Ze vond het zelf fijn dat ze deze angst had overwonnen. Als je zo kan wakker worden, kan je dag niet meer stuk.
Dag 11 : 29/07/2017. Florken moest vandaag eens niet werken van mij :) Ze heeft rustig bij mij gelegen, achter mij aangelopen en dit zonder stress. Wel altijd kijkend, baasje waar jij gaat ga ik mee. Het is een schatje. Gisterenavond vond ik dat ik ook eens rust had verdient en alhoewel het weer niet zonnig was ging ik buiten zitten. Het was heerlijk om even te ontspannen. De honden liepen in de tuin en Florken speelde mee. Ze rende op en neer, altijd kijkend of ik er nog was en haar gezichtje straalde. Toen ze moe was kwam ze bij mij liggen, ik weet als ik dan iets zeg dat ze terug gaat lopen. Dus ik begon te praten tegen haar zonder haar aan te kijken. In mijn ooghoeken zag ik dat ze lag te luisteren. Toen ik haar aankeek bleef ze liggen, wonder boven wonder. Ik vertelde haar over de blauwe hemel en de aarde en aandachtig zat ze naar mij te luisteren alsof ze alles begreep. Ze bleef me aankijken en luisterde. Hoe mooi was dat, voor de eerste keer had ik haar aandacht. Het is zo mooi om die blinkende, lachende oogjes te zien. Toen ik haar in haar bedje legde, nam ze haar beer en zijn ze samen in een diepe slaap gevallen. Als je dat ziet kun je niet anders dan gelukkig zijn. Volgende week ga ik proberen om foto's te nemen, want dat is terug iets nieuws voor haar. Maar zoals ik van in het begin zei, Florken is een spiegelbeeld en ze zal er geraken. Ook al zal ze nooit vreemde mensen aanvaarden, voor mij is ze een schat uit de duizend.
Dag 12 : 30/07/2017. Vandaag kan ik het DE DAG noemen. Veranderingen blijven maar gebeuren, in jullie ogen misschien een lachwekkend kleine verandering, maar als je het zelf meemaakt is het zo'n grote stap. Vandaag even de hele de dag tijd gemaakt voor haar. Vanaf nu maakt ze volledig oogcontact, is ook niet meer bang als ze op de schoot ligt en de andere honden gaan even tekeer als ze iets gehoord of gezien hebben. Want dan kunnen ze opeens naar buiten vliegen om te gaan blaffen en was Florken direct weg onder de kast. Nu niet meer, ze kijkt gewoon even op en legt zich dan terug neer. Geen angst meer in haar oogjes. Dat is een grote overwinning voor haar. In de tuin loopt ze met mij mee en kijkt op om te zien of ik haar wel volg. Ook heeft ze voor het eerst gerend, maar niet uit angst maar om te spelen, het was net alsof en nieuwe wereld voor haar open ging. Al dat geluk in haar oogjes, het lachende mondje en kwispelend staartje toonden hoe gelukkig ze is. Zelfs toen ik haar in haar bedje legde ging ze languit liggen en niet meer in een hoekje weggestoken. Het was een plezier om haar zo te zien liggen, samen met haar beertje, want dat is haar beste kameraad geworden :)
Dag 13 : 31/07/2017. Florken doet het uitstekend. Ze komt al vanzelf eens in de mand liggen als ik naar tv kijk, maar bij het minste geluid is ze terug weg. Nu is het een kwestie van tijd, heel veel tijd voor ze alles zal volledig aanvaarden. Maar ik zie nu dat ze gelukkig is en dat maakt mij ook gelukkig. Ze heeft enorm veel inspanningen moeten doen om zover te komen, nu is het aan haar om nog de laatste stapjes te maken. Hier stopt het dagboek even en hoor je mij terug als ze de grote sprong heeft gemaakt. Ik ga ook nog wat foto's proberen te maken, om te laten zien hoe ze verandert is. Eén grote les, liefde overwint alles :)
Dag 14 : 01/08/2017. Toen ik gisteren dacht, het zal even met Florken blijven zoals het is, gebeurde vandaag iets moois. Ik zat in de zetel een tas koffie te drinken toen Florken begon rond te lopen in de living. Terug op zoek met de vraag, zou ik het doen of niet. Ik dacht bij mezelf nu ga ik haar laten doen, ze moet nu zelf weten wat ze wil doen, ik ga haar niet dwingen. Na een kwartier kwam ze vanzelf in de zetel gekropen en legde haar neer bij de andere honden, fier keek ze mij aan. Eindelijk is ze zover dat ze nu zelf begint een initiatief te nemen om iets te doen. Haar houding begint een hele andere wending aan te nemen. Deze morgen in de tuin was het net een lammetje die rond sprong van vreugde en van het leven genoot. Als je dat ziet kun je niet anders dan een gelukkig mens zijn. Gewoon het zien dat ze je aankijkt zonder angst, dat ze zoekt van baasje waar ben je, dat ze 's avonds in de tuin toont hoe gelukkig ze is door bokkensprongen te maken en al lachend te rennen. Ik ben fier op mijn meisje. Het zijn momenten die ik niet kon vastleggen op video of op foto, maar ze staan in mijn hart gegrift. Zelf 's morgens als ik haar nu uit haar bedje neem, legt ze zich op haar rug omdat ze weet dat ik haar dan kittel op haar buikje en daar houdt ze zo enorm veel van. Florken heeft niet alleen mijn andere honden, maar ook mij verandert. Eerder was ik steeds aan het werken en had nauwelijks tijd voor mezelf. Nu kan ik soms al eens een uurtje zeggen : Kom jongens wij gaan even buiten en zit ik op mijn gemak te genieten van mijn dieren en kijk hoe gelukkig ze zijn. Kan ik even genieten van de natuur en de zorgen even opzij zetten. Daarom dat ik zei dat Florken een spiegelbeeld is. En als ze in de zon loopt te genieten is het soms een klein engeltje die zweeft over het gras :)
09/08/2017. Veel mensen vragen mij, hoe gaat het nu met Florken? Ik kon moeilijk elke dag nog schrijven omdat ze ergens bleef zitten en geen verandering te zien was. Maar nu acht dagen verder, is Florken enorm verandert en kon ik ondertussen ook haar gedrag bestuderen en mezelf in haar wereld indenken. Florken was enorm angstig toen ze hier in het begin was, wat normaal is natuurlijk en ik zag haar veranderen, maar op een heel andere manier. Dus moest ik even de tijd nemen om in haar wereld binnen te geraken en dat is gelukt. Hierdoor is Florken volledig anders geworden. Florken leeft in hokken, haar ene hok is : vertrouw niemand, haar tweede hok is : kijk uit want niet alles mag, haar derde hok is : laat je niet aanraken enz... Dus elk hok moet ik binnen komen en haar aantonen dat het niet zo is. Een hondje die in hokken leeft zoals zij, is een hondje die autistisch is. Heb ik geleerd jaren geleden bij mijn andere hond Mara, die was ook autistisch, maar veel erger en gelukkig op een jaar tijd kon ik haar volledig veranderen en is ze gelukkig geworden. Bij Florken is het ook zo en moet ik nu proberen van die hokken één geheel te maken. Autisme bij een hondje kan verschillende oorzaken hebben. Ze worden niet allemaal zo geboren, maar kunnen het zichzelf aanmaken. Dit komt vooral voor bij hondjes die in een asiel in een hok zitten en altijd het geblaf horen en verder niks, dus geen aandacht. Hondjes die op een plaats opgesloten zitten zonder aandacht enz... Dan maken ze voor zichzelf een wereld waarin ze zich gaan veilig voelen, ze gaan als het ware zichzelf beschermen. En zo is het ook met Florken. Ondertussen staan we al een heel eind verder. Voor haar ben ik haar vriendin waar ze zich veilig voelt, bij elk onveilig gevoel zal ze naar mij komen en zoeken naar rust. Maar ik had haar hokje gevonden en bij Florken is het niet, ik pas mij aan jou aan, neen het is, jij past je aan mij aan. En daar ga je haar vertrouwen winnen. Sinds ik dat had ontdekt en kon binnen sluipen, mag ik gaan en staan waar ik wil, Florken is er bij. Eerst kwam ze pas in de zetel als Goldie bij haar was, nu niet meer. Ik zeg gewoon, Florken ik ga tv kijken kom je mee? En zonder aarzelen komt ze bij mij in de zetel. In het begin was ze wel een beetje gelukkig in de tuin, maar ook daar kwam ze steeds bescherming zoeken. En nu... Nu huppelt ze rond als een pas geboren lammetje, ze lacht, ze speelt omdat ze weet dat in dat hok van haar ook de bescherming aanwezig is. Het geluid van werken bij de buren maakte haar zo angstig dat ze niet durfde te spelen en ze vertrouwde mij ook niet op dat moment. Nu hoort ze die geluiden niet meer, ze kunnen haar niet meer afleiden van haar spel in de tuin. Als dat geen vooruitgang is. Maar toch blijft ze soms even in de verte turen of er toch niemand vreemd zou komen. Dan mag ik haar aanspreken, ze hoort mij niet en eens ze zeker is, er is niemand gaat ze verder met spelen. Ook haar karaktertje komt stilletjes naar boven, ze kan soms vragen, soms kwaad kijken, soms lief kijken, maar met tranen in de ogen kijkt ze niet meer. Ze is gewoon alles aan het verdringen naar de achtergrond. Nu is ze bezig met vriendjes te maken met Sigi, ze gaat haar uitdagen, lacht haar uit, probeert te spelen enz... Je ziet nu een gelukkig hondje. Met Melvin is ze nog wat voorzichtig om te spelen, omdat die nogal hard speelt. Maar staat het haar niet aan, neemt ze haar afstand en loopt ze hem zomaar omver. Dus je ziet dat ze initiatief begint te nemen, ze laat niet meer over zich heen lopen. Voor andere mensen heeft ze zich nog niet opengesteld, dat zal een lange weg worden. Alhoewel ik weet dat het ook zal lukken want ze begint haar zelfvertrouwen te vinden. Ze begint te beseffen dat handen er zijn om te strelen en zachte woorden uit liefde worden gezegd. Als ze zo verder gaat ben ik zeker dat ze binnen een jaar volledig zal ontplooien. Ik weet uit ervaring van vroeger, dat ze nooit zal zijn zoals een ander hondje als er bezoek zal komen. Maar één ding weet ik wel, ze zal gelukkig zijn en elke dag zal ik er voor zorgen dat we stap voor stap verder komen. Nu moet ze nog wat wennen als ik foto's neem die voorlopig nog mislukken hahahha, maar ook dat zal lukken en dan zal ik fier zijn om aan jullie te tonen wat een gelukkig hondje ik heb :)
12/08/2017 : Wat een vooruitgang. Eindelijk heeft Florken mij toegelaten in haar hartje. Ze is helemaal aan het open bloeien. Ze speelt met de honden, maakt de voorplaats onveilig :) en loopt met een lach op haar gezicht. Alles is leuk voor haar, ze begint van het leven te genieten. Het is zo mooi om haar zo te zien. Voor het eerst kon ik foto's nemen, waar ze van genoot. De fierheid straalt van haar gezichtje. Als ik haar dan zo bekijk is het net alsof ze altijd in een schoonheidswedstrijd heeft mee gedaan. Pootjes achteruit, staart beneden en hoofdje omhoog. Wat ben ik fier op haar. Ondanks ze soms nog eens in haar eigen wereldje vertoeft, is ze een ander hondje geworden. Ik kan er uren naar kijken als ze in de tuin loopt te spelen met de andere honden. Ook begint ze haar eigen willetje te ontwikkelen. En eindelijk kunnen we samen communiceren als ze iets nodig heeft, ze toont nu wat ze wil. Ik zou uren kunnen over haar vertellen en ik weet dat ze nog een lange weg moet gaan en dat ze nooit zal zijn als een ander hondje. Maar de dagen dat ze gelukkig is maakt ze ook de mens gelukkig. Niemand zal haar kennen zoals ik haar ken, want ze laat niemand toe in haar hartje en om dat te veroveren moet je veel geduld en liefde hebben. Gelukkig heb ik dat hartje weten te veroveren. Zoals ik altijd al zei, ze is een spiegelbeeld voor veel mensen. Als ik even terug kijk naar het begin, die droeve oogjes, die tranen, dat verborgen verdriet, dat is verdwenen. Soms kan ze tijdens het spelen opeens stil staan en in het niets staren, minuten lang. Dan draait ze zich om en speelt verder alsof er niks gebeurd is. Als ik in huis poets en stoelen verzet of iets anders is haar veiligheid terug weg. Dan kruipt ze onder kasten, loopt ze rond omdat niks meer hetzelfde is, tot ik alles terug op de plaats zet, dan verandert ze totaal. In die wereld zal ik nooit binnen kunnen, maar dat hoeft niet. Iedereen heeft toch een stukje wereld van zichzelf waar niemand binnen mag? Het is haar liefde, vriendschap en moed dat laat zien hoe gelukkig ze is en dat maakt een mens ook gelukkig. Nu is het proberen om een filmpje van haar te maken, waar ze lacht, speelt en ravot als nooit voorheen. Zodat ook jullie kunnen meegenieten van al dat geluk.
01/09/2017 : Telkens als ik denk, oké Florken ik denk dat we niet verder meer kunnen, dan gebeurd er telkens iets nieuws. Ik weet dat ik in haar hartje zit, maar toch begreep ze nog steeds niet dat handen lief kunnen hebben. Tot vandaag. Het begon toen ik haar moest opnemen om mee boven te dragen en haar in haar bedje te leggen en als ik haar uit haar bedje moest nemen, toen legde ze haar op haar rugje om haar op te nemen. Ik streelde altijd haar buikje, maar zag in haar ogen geen emotie van geluk of plezier. Voor haar hoorde dit er bij. Ik kon het haar niet uitleggen, dus gewoon blijven doen. Nu vandaag ligt ze hier bij mij in het bureau en kijkt ze zo soms naar mij met haar blinkende oogjes, gaat ze op haar rugje liggen, ook al weet ze dat ik haar niet opneem om gaan te slapen, maar weet wel als ik dat doe dat ze knuffels krijgt op haar buikje. En nu voor het eerst zag ik haar oogjes lachen, ze had eindelijk het gevoel van liefde gevoeld en aanvaardt. Het was een lange weg om tot hier te geraken, maar het heeft vruchten afgeworpen. Helaas mag niemand al zien dat ze zo gelukkig is, alleen ik mag daar deel van uitmaken. Ze speelt, ze rent, ze lacht ... Maar niemand mag het zien of ze steekt haar terug weg. Ik vrees dat die dag nooit zal komen dat ze anderen zal aanvaarden, maar ben blij dat ze mij heeft uitgekozen om haar liefde te tonen. Wat me opvalt is dat ze niet kan blaffen, wat heel eigenaardig is. Soms staat ze in de tuin en wil blaffen naar iets, maar in plaats daarvan, kijkt ze naar mij en knift even, om te verstaan te geven, wat is dat. Als ze 's nachts even buiten moet, knift ze vanuit haar bedje en heb ik het niet gehoord begint ze met haar pootjes op het bedje te kloppen. Dat zijn allemaal dingen die zij mij geleerd heeft om haar te kunnen verstaan. Soms moet ik wel lachen, speelt ze in de tuin, stopt ze opeens, staart in het niets, kan zo enkele minuten duren, dan keert ze zich om, begint te lachen en zet haar spel voort. Als je zoals ik het voorrecht hebt om dit te kunnen zien evolueren, om die warmte te voelen en tederheid van Florken, dan ben je pas een gelukkig mens. Maar we staan terug een stapje dichter in haar leventje. Wanneer ik haar ook aankijk, ik kijk altijd in die lachende oogjes.
23/09/2017 : Mijn liefste Florken, eindelijk is de lange rit voorbij en kan ze nu open bloeien. De laatste dagen heeft ze geleerd haar karakter te tonen. Daarmee bedoel ik dat ze ook boos kan zijn op mij als haar iets niet aanstaat :) Ik ben nog altijd haar enige, beste vriendinnetje en dat zal zo blijven, maar toch meer en meer durft ze te tonen wie ze is. Als er bezoek kwam vroeger kon niemand haar zien want ze stak zich altijd weg. Nu wacht ze even loopt naar de zetel en gaat kaarsrecht zitten en kijkt met die ogen van, ik hoor hier ook. Ik ben zo fier op haar. Elke dag doet ze mij lachen als we samen in de tuin ravotten, maar ze kan enorm koppig zijn als ze eens haar zin niet krijgt :) Dan moet ze niks van mijn liefde weten. Eenmaal heeft ze nog eens een nachtmerrie gehad, de tranen stonden in mijn ogen toen. Ze lag heel diep te slapen en opeens begon ze te schudden, blaffen en janken, ik moest haar wakker maken zodat ze uit die nachtmerrie kwam. Ze beefde zo hard toen ik haar in mijn armen nam, gelukkig is het maar één keer gebeurd. Maar het is zo'n schat van een hond, ze heeft zichzelf zo opgewerkt en alles zelf overwonnen, ben fier op haar. Als ik dan soms verhalen hoor van mensen die hun hond niet meer moeten omdat ze te angstig is of niet speelt enz... Dan gaat mijn bloed koken. Wie moet gelukkig zijn op dat moment, wij of het hondje? Als ik kijk naar Florken en zie hoe gelukkig ze is, ook al is het in haar eigen wereldje, dan ben ik zelf ook zo gelukkig, dan kan ik alleen maar glimlachend naar haar kijken. Geef nooit op, hoe moeilijk het soms kan zijn, zet jezelf dan opzij en kijk naar het geluk van het dier en niet naar jezelf, dan pas kun je zelf gelukkig worden.
30/09/2017 : Mijn hart maakte een grote sprong van plezier deze avond en vorige nacht. Normaal als ik Florken in haar bedje leg 's avonds legt ze zich neer, eet ze haar snoepje en verlegt ze zich niet meer. Nu hoorde ik een eigenaardig geluid, ik keek en zag dat ze bezig was haar bedje aan het opmaken en plezier dat ze had. Maar dat niet alleen, er ligt ook een klein kussen in haar bedje en haar beertje, ze had haar beertje naast zich genomen, het kussen genomen en lag naar mij te kijken met lachende oogjes, met haar hoofdje op haar kussen. Het was zo lief om te zien, eindelijk durfde ze zelf iets te ondernemen. Maar dat was nog niet alles. Deze avond was ik tv aan het kijken en opeens hoorde ik een zwaar geluid van de hondenflap in de deur, ik keek en zag dat de andere honden binnen waren. Heel raar, dat kon Florken niet zijn want die durfde niet alleen buiten in de tuin, de tuin was nog altijd een vijand. Geloof het of niet, het was Florken. Ze liep gezellig in de tuin te spelen, alleen. Ze had zichzelf overwonnen voor de eerste keer. Ik ging buiten kijken natuurlijk want was niet gerust en ik dacht, dat kan niet, dit bestaat niet. Dus als ik naar buiten ging deed ik de deur terug dicht zodat ze door het hondenluik moest en ja hoor. Ze kwam afgelopen en zonder pardon door het hondenluik terug naar binnen. Dit moet voor haar een enorme stap geweest zijn om dit te wagen. Want normaal moest ik altijd met haar mee naar buiten en dan pas speelde ze alleen of met de andere honden, maar ze wou nooit alleen gaan, want de tuin was haar vijand. Wel, mijn hart sloeg over van geluk, eindelijk was ze zelf uit haar eigen wereldje gekomen en de sprong in het ongewisse geprobeerd met succes !
09/10/2017 : Eindelijk is het zover ! Florken en de andere hondjes en ikzelf waren tv aan het kijken deze avond. Opeens moet Florken iets gehoord hebben, begon ze te blaffen. Haar eerst blaf :) Ze was zo geschrokken dat ze uit de zetel vloog, onder de kast hahahah. De andere honden keken haar na zo precies van, allee wat doet die nu, die kan blaffen :) Ze komt terug, legt zich neer en keek met grote ogen naar mij, ze kon zelf niet geloven dat ze geblaft had. Een tijdje nadien deed ze het terug, maar deze keer bleef ze in de zetel zitten. Ik ben toen met hen in de tuin geweest en ik zag terug een ander Florken. Ze was al gelukkig, maar dit geluk... Ze wou het de wereld vertellen, dat ze kon blaffen. Ze begon te ravotten in de tuin, zette haar voorpootjes laag en achterwerk omhoog en begon te spelen met Melvin alsof er een nieuw leven in haar was gekomen. Echt gek werd ze. Iedereen moest horen en zien dat ze kon blaffen. Ze kon haar geluk niet op, dit heb ik nog nooit van een hondje gezien, zoveel geluk. Op dat moment gaan er zoveel vragen door je hoofd. Waarom was ze zo gelukkig dat ze kon blaffen. Mocht ze dit vroeger niet, is hierdoor haar angst ontstaan? Kon ze het niet? We weten het niet natuurlijk. Voor ze kon blaffen maakte ze mij dingen duidelijk door angstig te piepen, denk dat ze dat nu niet meer zal doen :) Nu weet ze eindelijk hoe ze iets duidelijk moet maken zodat ik haar kan verstaan. Tijd... Gewoon die tijd dat sommige mensen niet hebben voor de dieren, die tijd geeft meer geluk in je leven dan je ouderdom.
24/08/2018 : Wij zijn nu een jaar verder... Eindelijk beseft Florken dat ze het geluk heeft gevonden. Ze speelt met de andere honden, ze is nu zichzelf geworden. Haar eigen karakter, geen angst meer, geen verdriet meer, alles heeft ze opgeborgen en denkt er niet meer aan terug. Voor haar was het een lang en hard jaar, van vallen en opstaan, maar het is haar gelukt. Eindelijk kon ze het hoofdstuk uit het verleden achter zich laten. Ze zal nooit meer nog iemand vertrouwen, haar enige vriend ben ik. En daar ben ik blij om, want ik zie haar veranderen en al het geluk als ze met mij komt spelen, als ze geniet van alles om zich heen. Ik mocht het geluk ervaren om een hoopje ellende te zien opgroeien tot het gelukkigste hondje in de wereld :) De liefde die ze schenkt, de vreugde die ze schenkt... Dat is voor mij elke dag een wonder dat alleen maar zo'n hondje kan geven. Ze is op de wereld gekomen als pup om te kunnen genieten van een mooi leven, niet om zo'n lijdensweg te doorstaan. En eindelijk na die vier lange jaren van angst kan ze nu verder uitbloeien tot de mooiste bloem. Ik ben Florken elke dag dankbaar dat ik dit mocht meemaken. Dat ze heeft gevochten voor haar geluk en dat ik haar nu elke dag zie lachen en genieten van het leven. Bedankt Florken.
Waarom ik het verhaal van Florken hier schreef? Om aan te tonen dat hondjes met een zware rugzak ook recht hebben op geluk. Mensen zijn soms bang om zo'n hondje te adopteren, maar als je ziet hoe ze vechten om gelukkig te zijn en je zelf je steentje kan bijdragen aan hun geluk... Dan pas besef je zelf dat ook zo'n hondjes recht hebben op een warm en gelukkige thuis. Er zijn dagen geweest dat het enorm moeilijk was, dat ik dacht dit komt nooit meer goed. Maar met heel veel liefde komt alles goed. Het zijn hondjes die een thuis zoeken waar mensen nooit opgeven en ook al komt het nooit goed, dat dan nog de mensenliefde van hen blijft houden. Ik ben blij dat ik Florken heb kunnen redden en dat we samen met een lach en een traan alles hebben overwonnen. Het is echte, intense liefde die ze terug geeft. En elke dag, als ik naar haar kijk, tovert ze een glimlach op mijn mond.
