Hallo, ik ben Toppie, maar jullie kennen mij niet. Dus ga ik mezelf even voorstellen in een verhaal.
Ik weet niet hoe jong of hoe oud ik ben, ik zwerf al zolang op de straat. Heb geen moeder of vader meer, kan me niet eens herinneren hoe ze er uit zagen of wat er met hen gebeurd is. Het is een leegte die knaagt, net als mijn maagje.
Ik had wel veel vriendjes waar ik mee speelde of samen naar eten ging zoeken, maar ook zij verdwenen uit mijn leven. Dus moest ik alleen verder in de grote mensenwereld.
Elke dag hetzelfde verhaal, op zoek naar voedsel en bedelen bij de mensen. Sommigen gaven mij iets te eten, anderen niet. Sommigen aaiden even over mijn hoofdje, anderen joegen mij weg. Zo ging elke dag voorbij in een diep verdriet.
Ik had honger, ik had het koud, ik had het te warm. En toch wist ik van mezelf dat ik een prachtige jongen was en heel erg sociaal was. Toen op een dag besloot ik sterk te zijn en naar de stad te trekken, daar was misschien meer voedsel te vinden en wie weet was er iemand die mij mee naar huis nam.
Ik vond een restaurant waar ik soms, heel soms, eens wat voedsel kreeg. Natuurlijk vonden die mensen dat niet fijn dat ik op het terras ging bedelen, maar toch zou ik niet opgeven. Helaas was ik mij niet van bewust van wat er kon gebeuren, maar was wel slim genoeg om heel hard weg te rennen als ik onraad rook.
Zo ging het elke dag weer opnieuw. Alleen vandaag was het even anders. Ik hoorde iemand praten met een heel mooie, lieve stem. Ze sprak me aan en vroeg of ik honger had. Natuurlijk keek ik haar met mijn mooiste hondenoogjes aan. Iemand had eindelijk begrepen dat mijn maagje leeg was en ik erg verlangde naar een prachtige thuis. Die mevrouw gaf mij kleine stukjes worst en die waren enorm lekker. Ze streelde mij, ik voelde echte mensenliefde.
Helaas vertrok die lieve dame na ze een gesprek had met de uitbaatster van het restaurant. Ik wou nog roepen "Ga niet weg, laat me niet alleen"! Maar ik begreep het, niemand wou me. Die avond slenterde ik terug naar een veilig plekje om te slapen. Het werd een lange nacht, vol dromen. Dromen over geluk, liefde en een veilig leven.
De dag nadien slenterde ik terug naar het restaurant in de hoop wat eten te krijgen. Mijn scherp gehoor luisterde naar een bekende stem, de stem van gisteren. Die mevrouw was terug gekomen en ze nam mij mee! Joepie, ik was gered, mijn ellendig leventje was voorbij. Ik zat op haar arm terwijl ze mij zachtjes streelde.
Opeens hoorde ik haar man zeggen, "Toppie" Hey, dat leek mij een leuke naam en keek direct op naar hen. Ik keek in twee lachende gezichten. Vanaf dat moment noemde ik, Toppie. Niet meer "De hond zonder naam" maar een echt naam. Net zoals vroeger mijn vader en moeder een naam hadden gekregen, had ik nu ook een naam. Dankzij die lieve mensen heb ik nu ook een prachtige thuis gevonden, heerlijk is dat.
Achteraf heb ik vernomen dat deze lieve mensen, die mij van de straat hebben geplukt, mensen waren die samen met vzw doggie house werken en de dieren in Portugal redden. Het is heerlijk om zulke mensen te ontmoeten op je weg, want niemand kan zich voorstellen hoe het is om zonder naam door het leven te gaan.
Bedankt lieve mensen, bedankt voor het warme nestje dat ik nu heb. Bedankt voor mijn mooie naam. Bedankt dat jullie mij gered hebben.
Jullie liefste dierenvriend, de straathond Toppie.
Ik weet niet hoe jong of hoe oud ik ben, ik zwerf al zolang op de straat. Heb geen moeder of vader meer, kan me niet eens herinneren hoe ze er uit zagen of wat er met hen gebeurd is. Het is een leegte die knaagt, net als mijn maagje.
Ik had wel veel vriendjes waar ik mee speelde of samen naar eten ging zoeken, maar ook zij verdwenen uit mijn leven. Dus moest ik alleen verder in de grote mensenwereld.
Elke dag hetzelfde verhaal, op zoek naar voedsel en bedelen bij de mensen. Sommigen gaven mij iets te eten, anderen niet. Sommigen aaiden even over mijn hoofdje, anderen joegen mij weg. Zo ging elke dag voorbij in een diep verdriet.
Ik had honger, ik had het koud, ik had het te warm. En toch wist ik van mezelf dat ik een prachtige jongen was en heel erg sociaal was. Toen op een dag besloot ik sterk te zijn en naar de stad te trekken, daar was misschien meer voedsel te vinden en wie weet was er iemand die mij mee naar huis nam.
Ik vond een restaurant waar ik soms, heel soms, eens wat voedsel kreeg. Natuurlijk vonden die mensen dat niet fijn dat ik op het terras ging bedelen, maar toch zou ik niet opgeven. Helaas was ik mij niet van bewust van wat er kon gebeuren, maar was wel slim genoeg om heel hard weg te rennen als ik onraad rook.
Zo ging het elke dag weer opnieuw. Alleen vandaag was het even anders. Ik hoorde iemand praten met een heel mooie, lieve stem. Ze sprak me aan en vroeg of ik honger had. Natuurlijk keek ik haar met mijn mooiste hondenoogjes aan. Iemand had eindelijk begrepen dat mijn maagje leeg was en ik erg verlangde naar een prachtige thuis. Die mevrouw gaf mij kleine stukjes worst en die waren enorm lekker. Ze streelde mij, ik voelde echte mensenliefde.
Helaas vertrok die lieve dame na ze een gesprek had met de uitbaatster van het restaurant. Ik wou nog roepen "Ga niet weg, laat me niet alleen"! Maar ik begreep het, niemand wou me. Die avond slenterde ik terug naar een veilig plekje om te slapen. Het werd een lange nacht, vol dromen. Dromen over geluk, liefde en een veilig leven.
De dag nadien slenterde ik terug naar het restaurant in de hoop wat eten te krijgen. Mijn scherp gehoor luisterde naar een bekende stem, de stem van gisteren. Die mevrouw was terug gekomen en ze nam mij mee! Joepie, ik was gered, mijn ellendig leventje was voorbij. Ik zat op haar arm terwijl ze mij zachtjes streelde.
Opeens hoorde ik haar man zeggen, "Toppie" Hey, dat leek mij een leuke naam en keek direct op naar hen. Ik keek in twee lachende gezichten. Vanaf dat moment noemde ik, Toppie. Niet meer "De hond zonder naam" maar een echt naam. Net zoals vroeger mijn vader en moeder een naam hadden gekregen, had ik nu ook een naam. Dankzij die lieve mensen heb ik nu ook een prachtige thuis gevonden, heerlijk is dat.
Achteraf heb ik vernomen dat deze lieve mensen, die mij van de straat hebben geplukt, mensen waren die samen met vzw doggie house werken en de dieren in Portugal redden. Het is heerlijk om zulke mensen te ontmoeten op je weg, want niemand kan zich voorstellen hoe het is om zonder naam door het leven te gaan.
Bedankt lieve mensen, bedankt voor het warme nestje dat ik nu heb. Bedankt voor mijn mooie naam. Bedankt dat jullie mij gered hebben.
Jullie liefste dierenvriend, de straathond Toppie.